پیشگفتار (2)

 باید پذیرفت که همه­ی نوشته­ها دارای ارزشی یکسان نیستند و هرگز در یك پایه قرار نمی­گیرند. همه «می‌نویسند» و «سُخن‌ می‌گویند»، امـّا نكتـه اینجاست كه این «نگـارش» و «گفتـار» تا چه اندازه، «درُست»، «تأثیرگذار» و «سزاوار» است؟ آیا اگر کمی دقّت می­کردیم، بهتر از این نمی­شد «بگوئیم» یا «بنویسیم»؟ آیا با اندکی تأمُّل و اندیشه، «گفتار» و «نوشتار» ما پیشرفت نخواهد کرد؟

همه می­توانند گزارش بنویسند یا مورد دلخواهی را بازگو کنند اما برخی افراد، هنگامی که رویدادی را گزارش می­کنند، شنونده (مخاطب)، همه چیز را دریافت نمی­کند و ناگزیر است برای دانستن کامل مطلب مورد نظر، آن گزارش را از زبان و بیان فرد دیگری بشنود. معمولاً افرادی که در ارائه­ی گزارش شفاهی ناتوان هستند در تهیه­ی گزارش کتبی نیز نمی­توانند کیفیتی مطلوب را ارائه کنند. اما راهکار افزایش کیفیت بیان و نگارش در همه­ی افراد «یکسان است» و آن چیزی نیست جز «مطالعه و تمرین و ...»

هنگامی که افراد، مطالعه­ی بیشتری داشته باشند، گنجینه­ی واژگان خود را سرشار می­کنند و واژه­های گوناگونی که در کتاب، مجله، روزنامه و ... می­بینند و می­خوانند در ذهن­شان نقش می­بندد و در زمان نیاز به واژه و فعل برای ساختن جملات و اصطلاحات، کمبودی نخواهند داشت. همه­ی افراد می­توانند با دقَّت بیشتر و استفاده از واژه­هایی مناسب و روان در گزارش­های خود، آن را شنیدنی­تر و خواندنی­تر سازند؛ خواه این گزارش را شفاهاً ارائه دهند و یا آن را بر روی کاغذ بیاورند.